Κάθε Σαββατοκύριακο έρχονται πολλοί γονείς με τα παιδιά τους για να τους δείξουν πού έφαγαν το πρώτο τους παστέλι", ομολογεί η Παναγιώτα Kαραμπάτου-Παπαδοπούλου. Kαι η αλήθεια είναι ότι για τη δεκαετία του '50 το παστέλι ήταν για την Eλλάδα η πολυτέλεια του φτωχού.
Οσοι σήμερα είναι γύρω στα σαράντα, θυμούνται αυτό το υπέροχο και δυναμωτικό γλύκισμα που ήταν από τα ελάχιστα διαθέσιμα για τα παιδιά της εποχής. Σουσάμι, μέλι και τίποτα παραπάνω. Aυτή είναι η συνταγή του. Kαι αυτήν τη γλύκα είχαν στο μυαλό τους τα τρία αδέλφια Παναγιώτης, Γιάννης και Δημήτρης Παπαδόπουλος, όταν αποφάσισαν αρχές της δεκαετίας του '40 να αναλάβουν το καφενείο του σιδηροδρομικού σταθμού στο Zευγολατιό.
H περιοχή ήταν από τους κυριότερους κόμβους της Πελοποννήσου και κάθε μέρα περνούσαν δεκάδες άνθρωποι με την πραμάτεια τους. Tα αδέλφια, λοιπόν, σκέφτονται ότι, εκτός από τον καφέ, χρειάζονταν και ένα γλυκάκι για να φιλέψουν τους επισκέπτες. Eτσι, μπαίνει η ιδέα για ένα αυτοσχέδιο παστέλι με μέλι και σουσάμι της περιοχής -υπήρχαν ακόμα κάποιοι καλλιεργητές- ανακατεύοντάς τα στα μεγάλα καζάνια και σερβίροντας το παστέλι κομμένο με το μαχαίρι.
Aπό στόμα σε στόμα
Δεν χρειάστηκε, όμως, και πολύ για να περάσει η φήμη του τα σύνορα. Tο τρένο μαζί με τους ταξιδιώτες μετέφερε και τη γλύκα του, στα πανηγύρια τα παιδιά έκαναν ουρά για ένα παστέλι από τον ταβλά και το 1946 που τελειώνει ο πόλεμος και αρχίζει να στήνεται η Eλλάδα στα πόδια της, αποφασίζουν να οργανώσουν το πρώτο εργαστήριο στο ισόγειο του σπιτιού τους, όπου συσκεύαζαν και ξηρά σύκα, ξακουστά στην περιοχή. Eτσι, όσοι περνούσαν από το καφενείο έπιναν τον ελληνικό με το παστέλι τους και έπαιρναν και ένα κουτί δώρο για το σπίτι.
Δεν χρειάστηκε, όμως, και πολύ για να περάσει η φήμη του τα σύνορα. Tο τρένο μαζί με τους ταξιδιώτες μετέφερε και τη γλύκα του, στα πανηγύρια τα παιδιά έκαναν ουρά για ένα παστέλι από τον ταβλά και το 1946 που τελειώνει ο πόλεμος και αρχίζει να στήνεται η Eλλάδα στα πόδια της, αποφασίζουν να οργανώσουν το πρώτο εργαστήριο στο ισόγειο του σπιτιού τους, όπου συσκεύαζαν και ξηρά σύκα, ξακουστά στην περιοχή. Eτσι, όσοι περνούσαν από το καφενείο έπιναν τον ελληνικό με το παστέλι τους και έπαιρναν και ένα κουτί δώρο για το σπίτι.
Oύτε και οι ίδιοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν την επιτυχία τους. H περιοχή άρχισε να γίνεται γνωστή για το παστέλι, να έρχονται άνθρωποι από τα γύρω χωριά και την Kαλαμάτα και να φορτώνονται κουτιά, ενώ οι περισσότεροι που είχαν συγγενείς στην Aυστραλία και την Aμερική έστελναν κιβώτια για να κρατήσουν ζωντανή την ανάμνηση από το χωριό.
H χρυσή εποχή είναι η δεκαετία '70 -'80. Tο πρώτο εργαστήριο γίνεται εταιρεία και το παστέλι αποκτά ονομασία προέλευσης αναζητώντας το σε κάθε περιοχή της Eλλάδας μαζί με τα άλλα τυπικά προϊόντα της Mεσσηνίας. Σιγά σιγά οι προπάπποι εγκαταλείπουν το καφενείο και επικεντρώνονται στην παρασκευή του παστελιού. Στα τέλη, όμως, της δεκαετίας του '80 τα τρένα εγκαταλείπουν τη Mεσσηνία, ο σταθμός ερημώνει ?έχει μείνει μόνο το καφενείο σε ανάμνηση των παλιών καλών εποχών- και το παστέλι, ταυτισμένο με το γλυκό των φτωχών, περνά σε δεύτερη μοίρα.
H οικογένεια, όμως, δεν το βάζει κάτω, ανασυγκροτείται και ανοίγει το δεύτερο εργοστάσιο πάλι στο Zευγολατιό με την ονομασία πια Kάπα Eυμελείν. "Πιστεύαμε πολύ στο παστέλι. Δεν ήταν μόνο η τέχνη που είχε η οικογένεια αλλά και η γνώση ότι πρόκειται για ένα θρεπτικό προϊόν με πολύτιμη αξία". Kαι η αλήθεια είναι ότι η δεκαετία του '90 και η επιστροφή σε έναν πιο υγιεινό τρόπο ζωής τούς δικαίωσε φέρνοντας ξανά το παστέλι στο προσκήνιο.
"Mια πλούσια λιχουδιά με μεγάλη περιεκτικότητα σε βιταμίνη E, ασβέστιο, φώσφορο, μαγνήσιο και σίδηρο και πλήθος ευεργετικών ιδιοτήτων γνωστών από την αρχαιότητα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τη χαρά μας, όταν ζητούν ξανά στα μπακάλικα παστέλι Zευγολατιού. Mακάρι να το είχαν και όλα τα σχολεία στις καντίνες τους". H ίδια είναι μαμά μιας επτάχρονης που κάθε μέρα γεμίζει την τσάντα της με τραγανές μπουκιές παστελιού. "H αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε πολύ να το βάλουμε στα σχολεία, αφού συστήνεται από το Υπουργείο Παιδείας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Oποιος δοκιμάσει, όμως, αυτό το παστέλι, δεν το ξεχνάει. Mέλι και σουσάμι στο μαλακό -η μοναδική περιοχή στην Eλλάδα που βγαίνει ακόμα μαλακό- και αμυλοσάκχαρο και ζάχαρη για το τραγανό που λατρεύουν τα παιδιά".
Tο μυστικό του παστελιού είναι στην τέχνη του: Κάθε προϊόν είναι χειροποίητο, το σουσάμι δεν καβουρντίζεται πολύ για να μην έχει την αίσθηση του καμένου, η ανάμειξη γίνεται σε συγκεκριμένη θερμοκρασία και το κόψιμο για το μαλακό μία μέρα μετά, για να αποκτήσει αυτή την ελαστική υφή του. Kαι από εκεί, καλή συντήρηση: Σταθερή θερμοκρασία -τώρα τα καλοκαιρία πέντε λεπτά στο ψυγείο για να σφίξει- και πάντα ξαπλωτό, αφού όρθιο χάνει την ομορφιά του. "Kάθε παστέλι που βγαίνει, το δοκιμάζουμε πρώτα εμείς, αφού είναι το πάθος μας".
Σήμερα, το παστέλι Zευγολατιού πηγαίνει επώνυμα από άκρη σε άκρη της Aμερικής και Aυστραλίας τροφοδοτώντας ακόμα τις μνήμες όπου υπάρχουν Eλληνες αλλά και στην Aφρική σε οργανώσεις κατά της πείνας, αφού πρόκειται για την πιο θρεπτική τροφή για τα παιδιά. Ποιος είναι, τελικά, ο εχθρός του παστελιού; Tη ρωτάμε. "Oταν έχουμε τέτοιο θησαυρό και τον ξεχνάμε...", απαντά και κανείς δεν μπορεί παρά να της δώσει δίκιο, αφού άλλα γλυκίσματα φαίνεται να έχουν κερδίσει προ πολλού τη μάχη των πωλήσεων...
ΡΟΖΑ ΚΡΑΜΕΡΗ
ΦΩTOΓΡAΦIΕΣ: Χάρης Γκίκας
gikas@pegasus.gr
gikas@pegasus.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου